Οι κουδουνίστρες στην αρχαία Ελλάδα ήταν συνήθως πήλινες ή μετάλλινες και είχαν διάφορα σχήματα. Οι κουδουνίστρες σε σχήματα ζώων, όπως γουρουνάκια και ψάρια, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς. Στο εσωτερικό τους υπήρχαν πετραδάκια ή ρεβίθια, για να δημιουργούν τον ήχο.

Η κουδουνίστρα ήταν γνωστή ως πλαταγή και ήταν το πρώτο παιχνίδι που έδιναν στα παιδιά και κυρίως στα νεογέννητα, αφού με τον ήχο που έκανε, καθώς την κουνούσαν, σταματούσαν τα κλάματα. Σύμφωνα με τις αρχαίες δοξασίες, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ακόμα ότι ο ήχος της κουδουνίστρας απομάκρυνε και τα κακά πνεύματα που παραμόνευαν γύρω από την κούνια του μωρού.

Ο Πολυδεύκης, Έλληνας ρήτορας και λεξικογράφος, γράφει τον 2ο αιώνα μ.Χ. στο Ονομαστικόν, «ότι οι τροφοί με την κουδουνίστρα παρήγαν έναν ήχο μονότονο και έτσι κατόρθωναν να ηρεμούν τα βρέφη». Ο Αριστοτέλης μάλιστα στα Πολιτικά, αναφέρει ότι «την κουδουνίστρα την επινόησε ο Αρχύτας από τον Τάραντα, για να τη χρησιμοποιούν τα βρέφη και να μη κάνουν ζημιές μέσα στο σπίτι».

Στην εποχή του Βυζαντίου, συχνά οι μητέρες και οι παραμάνες των μικρών παιδιών χρησιμοποιούσαν σαν κουδουνίστρα το σείστρο. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο κρουστό όργανο, από ξύλο, μέταλλο ή και πηλό. Ο ήχος που παρήγαγε, ήταν διαπεραστικός αλλά και ακαθόριστος. Αποτελούνταν συνήθως από μια χειρολαβή και ένα πλαίσιο που είχε είτε μετακινούμενες παράλληλες ράβδους, είτε σταθερές ράβδους με μετακινούμενα διάτρητα αντικείμενα.

Το σείστρο είναι ένα από τα πιο παλιά όργανα της Ευρώπnς και ήρθε από την Αίγυπτο όπου χρησιμοποιήθηκε ως όργανο για θρησκευτικές τελετές που ήταν αφιερωμένες στην Ίσιδα. Το όνοµα του προέρχεται από το ρήμα «σείω», που σημαίνει κουνάω. Κουνώντας το σείστρο και τα μικρά χάλκινα δισκάκια που ήταν κρεμασμένα επάνω του δημιουργούσαν θόρυβο.

Το πρώτο μουσικό όργανο (σείστρο), βρέθηκε στις ανασκαφές όπου πραγματοποιήθηκαν στην Κρήτη, μεταξύ Άνω και Κάτω Αρχανών στο χαμηλό λόφο με την ονομασία «Φουρνί».

Το αυθεντικό εύρημα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.