Η μυκηναϊκή Γραμμική Β είναι η πρώτη γραφή της πρώιμης ελληνικής γλώσσας και όπως και η Γραμμική Α, γραφόταν από τα αριστερά προς τα δεξιά. Είναι μεταγενέστερη μορφή της Μινωικής Γραμμικής Α. Τα κείμενα της Γραμμικής Β είναι τα παλαιότερα σωζόμενα αρχεία της πρώιμης Ελληνικής διαλέκτου. Η χρονική περίοδος, κατά την οποία χρησιμοποιούταν η γραφή υπολογίζεται μεταξύ 1500 π.Χ. έως 1200 π.Χ., και αρχαίες πλάκες με απεικονίσεις της γραφής έχουν βρεθεί κυρίως στο νησί της Κρήτης, καθώς και τα μυκηναϊκά ανάκτορα της ελληνικής ηπειρωτικής χώρας.

Οι πλάκες ανακαλύφθηκαν από τον αρχαιολόγο Άρθουρ Έβανς (Αrthur Evans), ο οποίος ονόμασε την γραφή Γραμμική Β, κατά την διάρκεια ανασκαφών στην Κνωσό, στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά και μεταγενέστερα σε άλλα ανάκτορά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ωστόσο, η πλήρης αποκρυπτογράφηση του δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι το 1953, με την βοήθεια του Άγγλου αρχιτέκτονα και κρυπτογράφου Μάικλ Βέντρις (Michael Ventris), και του Άγγλου γλωσσολόγου Τζων Τσαντγουίκ (John Chadwick), ο οποίος παρείχε πληροφορίες για την πρώιμη ιστορία της ελληνικής γλώσσας.

Οι Βέντρις και Τσαντγουίκ, αφού διερεύνησαν τις φωνητικές αξίες των πινακίδων της Γραμμικής Β, απέδειξαν ότι είναι η Ελληνική διάλεκτος στην παλαιότερη γνωστή μορφή της και διαπίστωσαν ότι η γραφή αποτελείται κυρίως από συλλαβογράμματα, ιδεογράμματα, ένα σύστημα αρίθμησης δέκα ψηφίων, και μικρές κάθετες γραμμές, οι οποίες διαχώριζαν τις λέξεις.

Η Γραμμική Β βρέθηκε αποτυπωμένη σε πήλινες πινακίδες και αγγεία, που πιθανολογείται ότι χρησιμοποιήθηκαν για να διευκολύνει τις διοικητικές λειτουργίες και την οικονομική διοίκηση των ανακτόρων, αφού αποτελούνται από λίστες αγαθών, προϊόντων εμπορίου και εργατών που βρίσκονταν υπό το έλεγχο του παλατιού.

Η Γραμμική Β δομείται από ομάδες φωνητικών συμβόλων και περιλαμβάνει περίπου 90 συλλαβογράμματα, τα οποία συνοδεύονται από περίπου 100 ιδεογράμματα, που παριστάνουν αντικείμενα και σύμβολα για την απόδοση αριθμών. Τα φωνητικά σύμβολα και το αντίστοιχο ιδεόγραμμα αναφέρονται στο ίδιο αντικείμενο. Τα συλλαβογράμματα, αναπαριστούν φωνήεντα και ανοιχτές συλλαβές με συνδυασμό ενός συμφώνου και ενός φωνήεντος, όπου το τελευταίο είναι πάντοτε φωνήεν.

Τα κείμενα της Γραμμικής Β είναι εξαιρετικά σημαντικά για την ελληνική γλωσσολογία, αφού αντιπροσωπεύουν την παλαιότερη γνωστή ελληνική διάλεκτο, τα στοιχεία της οποίας σώζονται στην Ομηρική διάλεκτο, ως αποτέλεσμα μιας μακράς προφορικής παράδοσης της επικής ποίησης.