Ο Μάριος Άγγελος Βουτσινάς γεννήθηκε στο Παρίσι. Σπούδασε Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων ενώ παράλληλα ασχολείται από το 1972 με το κόσμημα και τη μικρογλυπτική. Έργα του ανήκουν σε διεθνείς ιδιωτικές συλλογές (Συλλογή Πιερίδη, Συλλογή Claude & Sydney Picasso, Συλλογή της Karen Burke Goulandris κ.ά.) ενώ δουλειά του παρουσιάζεται στα Arts Shops του Mουσείου Mπενάκη και της Αλυσίδας Πολιτισμού ΙΑΝΟΣ. Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις GEMA ένα λεύκωμα με αναδρομική παρουσίαση 30 χρόνων του δημιουργικού του έργου.

Από το 1978 έχει πραγματοποιήσει 15 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (με πιο πρόσφατες το «Τσάι στης Κυρίας Κατακουζηνού»στο Ίδρυμα Α. & Λ. Κατακουζηνού τον Δεκέμβριο του 2009 και τον «Γυάλινο Κόσμο» στη Genesis Gallery τον Δεκέμβριο του 2013), την Ευρώπη και την Αμερική και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Ενσκήπτοντας με πάθος τόσο στο κόσμημα, όσο και στο αντικείμενο ο Μάριος Βουτσινάς, εξακολουθεί ως σήμερα να ακροβατεί με επιμονή και γνώση ανάμεσα στους δύο αυτούς δημιουργικούς κόσμους, διατηρώντας ποιητικές ισορροπίες που σε καμία περίπτωση δεν είναι προκαθορισμένες.

Διατηρώντας εκλεκτικές αναμνήσεις των κινημάτων της Art Nouveau και της Art Deco και ακόμη, αγαπημένων ξένων καλλιτεχνών όπως οι Alphonse Mucha, Rene Lalique, Fulco di Verdura και Jean Schlumberger ή προσφιλών του εκπροσώπων της Ελληνικής γενιάς του ’30, προτείνει μοναδικά ως προς την τελετουργία της γραμμής και της ύλης τους κοσμήματα που συνθέτουν ένα ξεχωριστό σύμπαν, ένα τρυφερό χειροποίητο κέλυφος που καλεί τον επισκέπτη να το αποκαλύψει σταδιακά, ανταμείβοντας τον με μια συναρπαστική καταβύθιση σε μια διαδικασία αέναης ταχυδακτυλουργικής μεταποίησης και μεταμόρφωσης των πιο ετερόκλητων υλικών: δαντέλες που με την τεχνική του κεριού τρέπονται σε ένα αβάσταχτης ελαφρότητας βαρύτιμο μεταλλικό πλέγμα, ασημένιοι και μπρούτζινοι φιόγκοι που διατηρούν ακέραιη την ανάμνηση του υφασμάτινού τους θροΐσματος, ημιπολύτιμοι λίθοι, φιλντισένια κουμπιά και εύθραυστες πορσελάνες, περίτεχνα ξυλόγλυπτα μέλη από φρουτόδεντρο και θαμπά θραύσματα και εξαρτήματα από παλιό κρύσταλλο, συνθέτουν τον αναγνωρίσιμο δημιουργικό κόσμο του Βουτσινά με την ιδιότυπη θεατρική αύρα.

Το κιονόκρανο (Κιονόκρανον) είναι το ανώτερο μέλος του κίονα, το οποίο και φέρεται να υποβαστάζει το επιστύλιο (οριζόντιο μέρος) της οροφής του οικοδομήματος. Τα κιονόκρανα χρησιμοποιούνταν στην αρχαία αρχιτεκτονική αλλά χρησιμοποιούνται ακόμα και στη μοντέρνα σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το Δωρικό, το Ιωνικό και το Κορινθιακό κιονόκρανο αποτελούν τους τρεις βασικούς ρυθμούς του ελληνικού κιονόκρανου, από τους οποίους προήλθαν τα κιονόκρανα του ρωμαϊκού πολιτισμού (ρωμαϊκού ρυθμού).

Ο ιωνικός ρυθμός άρχισε να εμφανίζεται τον 6ο αιώνα π.Χ.. Το Ιωνικό κιονόκρανο αποτελείται από εχίνο τετραγωνισμένο του οποίου τα άκρα καταλήγουν, προς τα κάτω σε έλικες, και από τον άβακα. Σε αντίθεση με τον δωρικό ρυθμό ο κίονας δεν στηρίζεται πάνω στον στυλοβάτη, αλλα έχει την δική του βάση. Το κιονόκρανο είναι λεπτεπίλεπτο, στηρίζεται πάνω στον αστράγαλο, μια λεπτή πλάκα μεταξύ του κίονα και του κιονόκρανου που καταλήγει στους κοχλίες δεξιά και αριστερά.

Κιονόκρανα μπορεί κανείς να δει στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας και στο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς στην Στοά του Αττάλου στην Αθήνα.