Από τα αρχαία χρόνια το παιχνίδι έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας των παιδιών αλλά και τρόπο ξεκούρασης των ενηλίκων. Παράλληλα είχε βοηθήσει χιλιάδες παιδιά να ξεπεράσουν τις δυσκολίες αλλά και τα προβλήματά τους. Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν ως μέσο αυτοαγωγής, γι’αυτό και έδιναν μεγάλη σημασία στον ρόλο του.

Oι σβούρες (στρόβιλοι) ήταν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των παιδιών και των νεαρών γυναικών, όπως φαίνεται από παραστάσεις αγγείων. Ο προστάτης των παιδικών παιχνιδιών Ερμής έχει επίσης απαθανατισθεί να απολαμβάνει το παιχνίδι αυτό. Οι στρόβιλοι (σβούρες) ήταν γνωστοί από τους προϊστορικούς χρόνους αλλά διαδόθηκαν ιδιαιτέρως από τους αρχαϊκούς χρόνους και μετά.

Κατασκευάζονταν από ξύλο ή από πηλό. Κάποιοι ήταν διακοσμημένοι με φύλλα κισσού, ανθέμια ή έφεραν παραστάσεις ζώων. Σώζονται διάφοροι τύποι από σβούρες και ίσως σε αυτό το γεγονός οφείλονται οι εναλλακτικές αρχαίες ονομασίες κώνος, ρόμβος και βέμβιξ. Ήταν απλοί δίσκοι με τρύπα στο κέντρο για τη στερέωση του μικρού ραβδίου περιστροφής ή δισκόμορφοι με κωνικό εξόγκωμα περιστροφής στο μέσον είναι οι απλούστερες εκδοχές. Συνηθέστερος, όμως, ήταν ο κυλινδρικός τύπος με ένα οξύ άκρο.

Η σβούρα τυλιγόταν με κλωστή ή σπάγκο, από το κάτω μέρος, όπου υπήρχε σφηνωμένο το μισό μιας πρόκας και το τύλιγμα συνεχιζόταν μέχρι την μέση της σβούρας, όπου θεωρούταν το καλύτερο τύλιγμα και είχε την καλύτερη απόδοση. Η σβούρα με το ξετύλιγμα του σπάγκου έπαιρνε πολλές στροφές για αρκετή ώρα. Η χρήση μικρών μεταλλικών στοιχείων πρόσθετε ήχο και έκανε το παιχνίδι διασκεδαστικότερο.

Η παλαιότερη αναφορά στην σβούρα γίνεται στην Ιλιάδα όπου ο Όμηρος συγκρίνει την περιστροφή μιας πέτρας που εκσφενδονίζει ο Αίας ο Τελαμώνιος με την χαρακτηριστική κίνηση της σβούρας πριν σταματήσει να περιστρέφεται. Αν και οι περισσότερες σβούρες ήταν φτιαγμένες από ξύλο, ορείχαλκο ή πηλό, στις ανασκαφές της Τροίας ωστόσο βρέθηκαν κεραμικοί στρόμβοι.

Σβούρες εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.