Οι Έλληνες κατασκευάζουν γιρλάντες χειρός, τα λεγόμενα κομπολόγια, ήδη από το 1000 μ.Χ. Το πρώτο μέρος στην Ελλάδα, όπου φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκαν "κομπολόγια", ήταν η μοναστική πολιτεία του Άθω. Οι γιρλάντες χειρός ονομάστηκαν επίσης και κομβολόγια, επειδή ο προσευχόμενος ακουμπώντας τον κάθε κόμβο έλεγε και μία προσευχή. Η σύνθεση των λέξεων κόμβο + λέγει, "γέννησαν" το όνομα κομβολόγιον, που στη νέα ελληνική γλώσσα αποκαλείται, κομπολόι.

Τα κομπολόγια άρχισαν να χρησιμοποιούνται από τους Έλληνες πολίτες, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι της Ελλάδας κρατούσαν το "τεσπίχ", που το εξελληνίσαμε σε "ντεσπίγι".

Τα σημερινά κομπολόγια είναι φτιαγμένα από χάντρες διαφόρων υλικών και από εξαρτήματα διαφόρων μετάλλων. Οι Έλληνες χρησιμοποιούν στα κομπολόγια συνήθως 23 χάντρες, αντίθετα με τα τούρκικα, που έχουν 33. Οι χάντρες πρέπει να περνιούνται σε κορδόνι ή αλυσίδα. Πέρα απ’ το κορδόνι, χαρακτηριστικά στοιχεία του κομπολογιού είναι ο παπάς και η φούντα. Παπάς είναι η μεγάλη χάντρα, συχνά διαφορετικού σχήματος από τις υπόλοιπες του κομπολογιού, που υπάρχει στο τελείωμα της γιρλάντας.

Tο κόκκινο κοράλλι, συναντάται σε πολύ μεγάλα βάθη της Mεσογείου θάλασσας όπου όμως απαγορεύεται η εξόρυξή του. Επίσης εκτός από τη Μεσόγειο θάλασσα, κοράλλια συναντάμε στον Iνδικό Ωκεανό, στη θάλασσα της Nότιας Kίνας, στον Eιρηνικό Ωκεανό και ιδιαίτερα βορειοανατολικά της Aυστραλίας όπου λόγω της μεγάλης ποσότητας που υπάρχει ονομάζεται "η Θάλασσα του Κοραλλιού". Σε αυτή την περιοχή, το χρώμα του κοραλλιού είναι πιο ανοιχτό από αυτό της Mεσογείου.

Όταν το κοράλλι πεθάνει, η αγορά συνηθίζει να το ονομάζει μηλοκόραλλο ή ρίζα κοραλλιού. Tο πεθαμένο κοράλλι είναι πολύ ανθεκτικό στη χρήση, πολύ ωραίο στην υφή, με μια ιδιαίτερη απόχρωση του κόκκινου.