Στις μινωικές κοινότητες οι οικογένειες έπρεπε να διαθέτουν δικό τους καταφύγιο, φαγητό καθώς και εξοπλισμό. Τα είδη ένδυσης, ετοιμάζονταν συνήθως στο σπίτι. Από τους αργαλειούς που χρησιμοποιούνταν, δεν σώζεται τίποτα εκτός από τα βαρίδια που κρατούσαν τα νήματα σε ένταση και τα οποία ονόμαζαν αγνύθες.

Οι αγνύθες ήταν πέτρες που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία υφαντική. Τα στημόνια, δηλαδή οι κατακόρυφες κλωστές του υφάσματος δένονταν με βαρίδια στο κάτω μέρος τους, τις λεγόμενες αγνύθες (λαιαί) που κρατούσαν τις κλωστές τεντωμένες, έτσι ώστε να μπορεί να περάσει το υφάδι ανάμεσά τους.

Οι αρχαίες αγνύθες κατασκευάζονταν συνήθως από πηλό ή λίθο, και υπήρχαν σε διάφορες μορφές και μεγέθη. Τα συχνότερα σχήματα αγνύθων στην αρχαία Ελλάδα ήταν το πυραμιδοειδές, το κωνικό, το τραπεζοειδές και το δισκοειδές. Οι αγνύθες είναι το μόνο στοιχείο των αρχαίων όρθιων αργαλειών που διασώζονται και συνήθως βρίσκονται ανά ομάδες, διότι έτσι χρησιμοποιούνταν και αποθηκεύονταν. Το βάρος των αγνύθων ήταν ανάλογο με την διάμετρο της κλωστής. Όσο λεπτότερη ήταν η κλωστή, τόσο ελαφρύτερες οι αγνύθες. Παράλληλα, το πλάτος των αγνύθων ήταν ανάλογο με την πυκνότητα του υφάσματος. Όσο πιο παχιές ήταν οι αγνύθες, τόσο πιο αραιό ήταν το ύφασμα. Τα διαφορετικά σχήματα των αγνύθων εξυπηρετούσαν διαφορετικά είδη και ποιότητες των υφασμάτων.

Συχνά οι αγνύθες έφεραν σφραγίσματα με διάφορες παραστάσεις, ανθρώπινες μορφές, ζώα κ.α. των οποίων η σημασία δεν έχει διευκρινιστεί. Σπανιότερα δε εντοπίζονται στις αγνύθες εγχάρακτες επιγραφές ή απλά γράμματα.

Αγνύθες εντοπίζονται από τα προϊστορικά χρόνια και συγκεκριμένα την Νεολιθική περίοδο (6500-3000 π.Χ.) και αποτελούν ένα από τα συνηθέστερα ευρήματα ανασκαφών των κλασσικών χρόνων, ενώ η παραγωγή τους φθίνει από τους ρωμαϊκούς χρόνους και μετά.

Αγνύθες εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων καθώς και στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.