Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μεγάλη ποικιλία παιχνιδιών είτε ατομικών είτε ομαδικών με την χρήση αντικειμένου αλλά και χωρίς. Υπάρχουν κάποιες πληροφορίες για τον τρόπο κατασκευής τους από γραπτές πηγές, τοιχογραφίες αλλά και από αναπαραστάσεις σε αγγεία. Κάποια από τα παιχνίδια που παραμένουν γνωστά έως τις μέρες μας, είναι η αμπάριζα, η τυφλόμυγα, τα αγαλματάκια, τα πεντόβολα, το κρυφτό, οι κούκλες, η κουδουνίστρα, το αλογάκι κ.α.

Ένα από τα πιο συνηθισμένα παιχνίδια το οποίο απευθύνονταν σε παιδιά που είχαν μεν μεγαλώσει, αλλά δεν ήταν ακόμη σε θέση να βγουν από το σπίτι και να παίξουν με άλλα παιδιά ήταν το άθυρμα. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό πήλινο μελανόμορφο αλογάκι διακοσμημένο με γεωμετρικά σχήματα πάνω σε τροχούς, το οποίο είναι πλήρως διατηρημένο και χρονολογείται στο 950-900 π.Χ. Τα παιδιά έπαιζαν με το αλογάκι αυτό, καθώς το έσερναν με σχοινί σε όλο το σπίτι.

Αν και βρέθηκαν σε ανασκαφές, αρκετά πήλινα παιχνίδια σε μορφές ζώων που έχουν ρόδες, ωστόσο ένα ακόμη παιχνίδι που άρεσε σε όλα τα αγόρια ήταν ένα αμαξάκι με ρόδες που συνήθως το έσερναν τα αγαπημένα τους σκυλιά κι όταν αυτά κουράζονταν το έσερναν τα παιδιά μόνα τους.

Κύριο συστατικό κατασκευής τους ήταν ο πηλός , τα οστά ζώων, το ξύλο, το ύφασμα ή το κερί. Η κατασκευή τους γινόταν στα εργαστήρια κοροπλαστικής και τα περισσότερα παιχνίδια πλάθονταν με το χέρι, ενώ άλλες φορές ο κοροπλάστης δημιουργούσε μία βασική μορφή στον τροχό και μετά πρόσθετε τις λεπτομέρειες. Στο 500 π.Χ. γενικεύεται η χρήση καλουπιού. Σε αυτή την τεχνική, ο κοροπλάστης έφτιαχνε πρώτα το κύριο μέρος , το οποίο το γέμιζε με υγρό πηλό και όταν στέγνωνε, απομάκρυνε τον πηλό που είχε πάρει τη μορφή του κύριου μέρους. Στη συνέχεια κάλυπτε το παιχνίδι με λευκό επίχρισμα και το έψηνε στο φούρνο, ενώ το παιχνίδι χρωματιζόταν στο τέλος.

Εκθέματα από πήλινα αλογάκια βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας καθώς και στο Αρχαιολογικό Μουσείου Αθηνών.